1 maart Adelaide – Robe 360 km

Gisteravond zijn we laat aangekomen in Adelaide na een geweldig avontuur op Kangaroo Island. Na zo’n vermoeiende reis met zoveel indrukwekkende ervaringen hebben we beide heerlijk liggen dromen. Toch waren we deze ochtend alweer op tijd uit de veren, om 6 uur om precies te zijn. Zo hadden we toch nog even de tijd om te genieten van de luxueuze kamer in het Majestic roof garden hotel. Die ochtend was Nick nog steeds niet helemaal fit. We denken dat het niet alleen aan de geweldige boottocht heeft gelegen maar dat we misschien iets verkeerds hebben gegeten.

Omdat Nick zich ’s ochtends echt zo beroerd voelde dat hij nog een paar keer naar de wc is gerend was Josine zo lief om even boodschappen te gaan doen om te kunnen ontbijten. Josine haastte zich nogal omdat ze bang was dat Nick dadelijk bewusteloos op de vloer zou liggen omdat hij zo wit zag toen ze weg ging. Rennen door de straten van Adelaide met een tas vol boodschappen werd rollen op de grond met boodschappen overal op de straat. Auw!... Gelukkig niks ernstigs, alleen een lelijke schaafwond op haar knie en scheen.

Na het ontbijt was Josine van de schrik bekomen en Nick al een beetje fitter. Tijd om de huurauto op te halen zodat we zelf naar Robe konden rijden. We waren erg blij dat we in Nederland alles al goed hadden geregeld, we hadden vrij snel de sleutel in ons bezit. “In de lift onderste verdieping en dan helemaal achterin de garage”, zei de vriendelijke dame achter in de balie. We lopen de hoek om en zien een rij blinkende bolides staan. Helemaal de achterste in de rij op parkeerplaats 11 zou van ons zijn. “Hé, in deze rij staan alleen maar van die dikke sportwagens”, Nick kreeg al snel en grijns op zijn gezicht. “Ja, alleen maar dikke sportwagens… en onze Toyota Corolla”. Beide stonden we lachend in de ondergrondse parkeergarage. Naast die sportwagens lijkt het niet veel maar een prima autootje voor ons. In het begin maakte we al bijna de fout om aan de verkeerde kant in te stappen.

Left hand drive! Dat houd in stuur aan de andere kant, versnellingspook aan de andere kant, en de knipperschakelaar gewisseld met de ruitenwisserschakelaar. Raar genoeg wen je hier vrij snel aan, je zet nog wel af en toe de ruitenwissers aan als je af wilt draaien, maar de rest went vrij snel. Het enige waar we beide nog wel tegenaan liepen tijdens de rit naar Robe was de plaats op de weg. Omdat het stuur aan de andere kant in de auto zit wil je als bestuurder automatisch verder naar links op je rijbaan rijden. We hebben dus tijdens onze eerste rit vaak die geribbelde strepen langs de kant van de weg gehoord. Zolang we elkaar helpen gaat links rijden verrassend goed.

Halverwege de rit naar Robe zijn we gestopt bij een roze kleurige zoutvlakte. De roze kleur komt van een waterplant, een soort alge die een stof genaamd carotene afscheid om zich te beschermen tegen zonnestralen. Door een chemische reactie tussen de carotene en het zout kleur de vlakte dan totaal roze. Vroeger werd die stof ook in eieren gestopt om de dooier een diepere kleur geel te geven. Ook werd het gebruikt om kanaries roze te kleuren. Leuk om te weten.

Een heel stuk verder zijn we ook nog gestopt op een punt waar uitzicht was op Coorong national park. Helaas zijn we het park niet in geweest wat we erg graag wilde doen omdat er erg veel vogelsoorten te spotten zijn. Nick was nog steeds niet helemaal fit dus we vonden het verstandiger om deze toch maar even over te slaan.

Na nog een uurtje door kachelen kwamen we aan in Robe. Een erg charmant dropje aan de Australische kust. Allemaal houten huisjes met geschilderde naamborden op de gevel die je een gevoel geven dat je een stap terug hebt gemaakt in de tijd. Ook de bed & breakfast waar wij verbleven ging mee in deze stijl. Bij ‘Ann’s place’ werden we vriendelijk ontvangen door de eigenaren Andrew en Carolyn, alles was hier perfect geregeld. Omdat Robe zo’n charmant plaatsje is besloten wij er ook een romantisch avondje te maken met een glaasje bubbels in het bubbelbad.