30 maart Rainbow Beach

(4.30 uur) Wat is dat nu? Oh nee, Regen! Snel het bed uit, de ramen staan nog open. En oh nee de stoffen stoelen staan ook nog buiten. Nou ja straks komt de zon wel weer door en dan drogen ze wel weer. Wat een druppels. Alsof het stortregent.

(7.00 uur) Het regent nog steeds. Toch zijn we beide klaar wakker. En nu? Josine heeft nog niet zo’n zin om op te staan, terwijl Nick helemaal klaar is met het op bed liggen. Nick besluit zich te gaan douchen en maakt bij terugkomst een ontbijtje op bed voor Josine. Na het ontbijt er toch maar uit om alles in te pakken. De stoelen zijn inderdaad zeik nat dus die komen er pas als laatste in.

Na ons slagschip weer vol geduwd te hebben rijden we naar Tin Can Bay. Daar is deze zaterdag een markt. Na wat regendruppels gevoeld te hebben en onze tassen gevuld met fruit besluiten we nog even te gaan kijken waar ’s ochtends de dolfijnen geaaid kunnen worden. Daar zijn op dit moment wat mensen aan het vissen. We genieten even van een appeltje en van het zonnetje die af en toe te voorschijn komt.

Daarna terug naar Rainbow Beach die zijn naam te danken heeft aan de vele kleuren zand op het strand. Hier hebben we op de camping Rainbow Beach Holiday Village ons kamp weer opgezet om daarna eens een kijkje te gaan nemen aan het strand. Het is nog wel bewolkt maar koud is het zeker niet. Benauwd zelfs. Daarna nog even het centrum in geweest om te kijken of we ergens een surf les voor Nick konden regelen. En jawel hoor. 1e paasdag (morgen) mag hij om twaalf uur mee met een groepje van (tot nu toe) 3 personen. Josine gaat mee om foto’s te maken. Haar lichaam is er niet voor gebouwd om dit te gaan proberen. En daarbij is het veel te gevaarlijk voor haar. Ons olifantje in het porseleinkastje.

Terug op de camping aangekomen een verfrissende duik genomen in het zwembad. 2 stappen verwijderd van onze campingplaats. Net zoals de bbq en het toiletgebouw. Wat wens je nog meer? Dan begint de honger te komen en maakt Nick een lekkere cup a soup voor ons beide. We raken aan de praat met een stel jonge ouders die hier hun paasweekend doorbrengen. De vrouw vraagt ons wat we zoal hier willen gaan doen. Dan vraagt ze of we al bij Carlo Sandblow zijn geweest. Wij kijken elkaar aan en weten nergens wat vanaf. Ze zegt daar moet je echt naar toe gaan. Het is maar vijf minuten rijden. Wij kijken naar onze camper, met de luifel eraan. Kijken naar haar en vertellen haar dat het best veel werk is om het af te breken. Dan stelt ze voor om ons te brengen. Dit laten wij ons geen tweede keer zeggen. Snel andere schoenen aan, fles water en camera mee. Emma zet ons inderdaad binnen vijf minuten af op de parkeerplaats en wij wandelen snel het pad in om te gaan kijken wat zij dan toch bedoelt. En inderdaad ze had gelijk. Een grote mooie zandbak met verschillende kleuren zand. We zijn net op tijd om de ondergaande zon te zien verdwijnen achter de lage wolken. Super romantisch. Er zijn wat jongens aan het sandboarden. Of te wel op een houte plank, plat op je buik, van een zandduin af glijden. Cool! Nog even wat genieten van de uitzichten, voordat we weer terug moeten gaan want het begint al donker te worden. Net voor het echt donker is zijn we terug op de parkeerplaats. We hadden afgesproken met Emma dat we terug zouden lopen naar de camping. We zijn nog geen honderd meter aan de wandel of er komt een auto aan. Blijkt het Emma te zijn. Ze kon het toch niet over haar hard krijgen dat wij die hele lange (1 kilometer) door het donker moesten lopen dus ze kwam ons weer oppikken. Wat een schat, al had het echt niet gehoeven.

Eenmaal terug op de camping is Josine begonnen met het eten. Nick is nog op zoek gegaan naar een bottle shop (ze mogen hier geen of nauwelijks alcohol verkopen in de supermarkten). Daarna heeft Nick nog even een frisse duik genomen in het zwembad om erna aan te schuiven aan tafel. Wat een luxe. Nou ja, na het eten heeft hij de afwas gedaan. Nu zitten we lekker buiten te genieten in onze korte broek en hemdje onder het genot van een wijntje en een biertje. Hoezo geen vakantie gevoel. We zijn het helaas wel eens dat we nog absoluut niet terug naar huis willen. Ook willen we over een aantal jaren weer terug.