13 maart Freycinet national park

Heerlijk geslapen vannacht in het kingsize bed. Gelukkig hebben we deze ochtend ook een passend ontbijtje. Maarliefst vijf buffettafels vol! Nummer één met tig soorten muesli en yoghurt, twee met brood en beleg, drie de tafel Englisch breakfast, vier vol met fruit en vruchtensappen en vijf met alle varianten koffie, thee en andere warme dranken. Dat alles is natuurlijk niet compleet zonder uitzicht op zee. Ze zeggen ook altijd dat ontbijt een goede start van de dag is, nou met dit ontbijt helemaal.

Maar dat stevige ontbijtje was met voorbedachten rade, vandaag hadden we een wandeling gepland van elf kilometer. En de prognose vanuit het visitorcentre was dat we er vijf uur over zouden doen, een pittige wandeling dus. Toen we met de auto de parkeerplaats bij het vertrekpunt opreden, stond er midden op de weg een wallabi. Wij toeteren, maar de wallabi bleef onverstoord duf voor zich uit kijken. Dan maar heel voorzichtig er omheen.

Het eerste pad van de wandeling was direct stijl bergop richting de ‘Wineglass Bay Lookout’ op 216 meter hoogte. Gelukkig aan het eind van deze pittige klim wederom een geweldig uitzicht. Daarna was het bergaf om de Wineglass Bay eens van dichter bij te gaan bekijken. Hier aangekomen werden we wederom begroet door een walabi, alsof ze allemaal een betaalde baan hebben als gastheer. In de baai hebben we onze lunch opgegeten alvorens we verder zijn gelopen richting Hazards Beach.

Het is erg apart dat je het ene moment met je voeten in het witte zand staat en een aantal meter verderop meteen in een diep bebost gebied terecht komt. Ons geluk was ook dat het hier zo dicht bebost was, heerlijk koel. Hazard beach was vandaag vooral woest en wild. Het waaide er héél hard, maar gelukkig was dat een duwtje in de rug voor ons. Toen we Hazard Beach verlieten stond daar… drie keer raden… gastheer Skippy om ons uit te wuiven.

Het laatste stuk vanaf Hazard Bay was erg zwaar en vooral saai. We hebben maar een paar keer een mooi uitzichtpunt gehad en voor de rest zat je weer in een dicht bebost gebied met weinig dieren om je heen. Na die laatste zware kilometers waren we erg blij dat we uiteindelijk terug waren bij de auto. Snel die ramen open zodat de hitte eruit kon en op naar het dorp voor een lekker ijsje, want dat hadden we wel verdient vonden we zelf.

Later op de middag nog even tijd om even lekker aan het strand te gaan liggen en uit te rusten van onze wandeling. Het koele briesje maakte ons strandbezoek vandaag erg aangenaam. Het was helemaal gaaf dat we ongeveer een kilometer strand helemaal voor onszelf hadden. Omdat Nick toch niet zo lang stil kan liggen, heeft hij ongeveer alle schelpen van het strand verzameld om een mooi kunstwerkje voor Josine te maken.

De één na laatste avond op Tazzie hebben we samen afgesloten door te kijken naar de zonsondergang onder het genot van een lekkere pizza. Belicimo!