18 maart Toora - Cann River

18 maart 2013 - Cann River, Australië

Het plan voor vandaag? Zoveel mogelijk kilometers op die teller zetten in de richting van Sydney en The Blue Mountains. Gisteren tijdens de laatste hike is Nick, van het gelukspoppetje dat aan zijn cameratas zit, het rode flosje verloren. En dit hebben we vandaag geweten ook. Nog geen tien kilometer buiten Toora een doffe knal, het slagschip begon nog meer te zwabberen dan hij al deed. Toen we de 4x4 veilig aan de kant hadden gezet zijn we uitgestapt om de auto te gaan inspecteren en zoal we al verwachtte, lekke band links achter.

 

Geen probleem dan verwisselen we die gewoon, even zoeken waar ze de krik en het gereedschap verstopt hebben. Niks te vinden, ze zullen ons toch niet op weg sturen zonder die essentiële materialen? Dan maar even bellen naar de hulplijn van Britz. Na twee of drie ogenblikken geduld een medewerker aan de lijn. Hij nam eerst even de schade op bij ons en verbond ons vervolgens door met een collega, deze wist ons te vertellen waar het nodige gereedschap zich in de auto zou moeten bevinden. Achter de passagiersstoel, nou spullen aan de kant en die stoel naar voren, niks alleen de luifel en twee metalen staven waarvan een met een haak-vormig uiteinde eraan. Daarna hebben we de hele camper nogmaals op de kop gezet om het gereedschap te zoeken. Na een onsuccesvolle zoektocht nogmaals Britz gebeld om ze te melden dat er toch echt geen gereedschap in onze Toyota te vinden is.

 

De medewerker aan de andere kant van de lijn ging regelen dat iemand ons zou komen helpen. Hij liet nog van zich horen, meldde hij ons. Omdat alle spullen buiten lagen zijn we eerst buiten gaan zitten in onze stoeltjes om te genieten van de zon. Dan maar iets negatiefs omdraaien in iets positiefs dachten we. Nou mooi niet dus, de plek waar we gestopt waren grensde aan een weiland vol koeien, dus écht overal VLIEGEN!!! En geen normale vliegen hè, van die brutale die als ze de kans krijgen gewoon in je oog en neusgaten gaan zitten als je niet oplet. Snel weer de auto invluchten dan maar.

 

Omdat we nog niks gehoord hadden en Nick nou niet echt iemand is die als een hulpeloos lammetje wil overkomen, is hij nogmaals achter in de auto gaan zoeken naar gereedschap. Toen hij op een gegeven moment nog een geheim vakje had gevonden achter het rechter achterwiel was het raak! Hoppa een krik en de benodigde sleutel! Josine ging mee naar buiten om te helpen en tussendoor alle vliegen steeds weg te jagen. Het reservewiel op de achterdeur was er zo af. De wielbouten losmaken was ook een fluitje van een cent. En toen het slagschip opkrikken, eerst even in de boekjes nazien waar het steunpunt voor de krik zit… Oké gewoon onder de achteras plaatsen dus, geen probleem. Na half onder de auto gekropen te zijn, lukte het uiteindelijk na drie keer proberen en een beetje uitgraven om de krik te plaatsen. Het paste maar net omdat de band tot op de velg slap stond. Nou die krik omhoog, dat moest met de haak die achter de bestuurderstoel zat. Tot aan de achteras omhoog draaien was geen probleem, maar hem omhoog draaien lukte met geen mogelijkheid omdat je op een ronde staaf totaal geen kracht kunt zetten. Na nog een keer de handleiding inspecteren concludeerde we dan we een aantal delen van de gereedschapkit miste, dat gaat hem niet worden dus, helaas!

 

We waren inmiddels weer ontvlucht aan de zwem vliegen en weer in de cabine gaan zitten. Josine was klaar met het wachten en ze pakte haar telefoon om opnieuw naar Britz te bellen. Op dat zelfde moment ging de telefoon, de medewerker van Britz verontschuldigde zich dat het zo lang duurde maar hulp was onderweg. Tien minuten daarna stond er een vriendelijke monteur naarst ons met een enorme krik achter in zijn auto. Hij krikte de auto op en Nick wisselde het wiel. Omdat we zelf al het werk hadden gedaan gaf de vriendelijke man ons een hand en vertelde ons dat het vandaag voor ons gratis was. Vriendelijke mensen die Aussies.

 

Daarna zijn we doorgereden naar Yarram om de band te laten repareren. Het was waarschijnlijk alleen een kwestie van de binnenband vervangen zei de monteur. “Kom over een half uur maar terug dan is hij wel klaar”.  Hadden wij tussendoor mooi de tijd om te lunchen (want het was inmiddels al lang 12 uur geweest) en even boodschappen te doen. Toen we terugkwamen bleek dat het niet alleen de binnenband was die vervangen diende te worden. Door de flinke klap die de binnenband had gemaakt was heel de zijwal van de band zo erg beschadigd was dat deze niet meer te gebruiken was. Hij had dit type band ook niet op voorraad meldde hij er direct bij. Gelukkig bood de Toyota dealer (die overigens grensde aan de bandenman) wel uitkomst, een bandje à 240 dollar. Nou weer terug met de buit naar de bandenman om de band te laten maken. Deze mannen doen de hele dag niets anders dus dat was zo gepiept.

 

Dan konden we na dit avontuur op zich eindelijk weer op weg om het echte avontuur te gaan beleven. En dat mocht ook wel weer want het was inmiddels bijna half drie. De rest van de middag zijn we nog flink door gekacheld richting het eindpunt voor ons voor vandaag Cann River. We staan hier midden in het bos met onze camper, bij zonsondergang hebben we ons potje gekookt en nu gaan we slapen om het plan wat we vandaag eigenlijk hadden morgen alsnog uit te voeren.

Foto’s

1 Reactie

  1. Christ-jan van Ganzewinkel:
    21 maart 2013
    What a great story !